Przypowieść o wdowim groszu

Przypowieści uczą nas prawidłowej postawy wobec drugiego człowieka i wobec Pana Boga. Często ostrzegają przed pułapkami tego świata i to właśnie robi również przypowieść o wdowim groszu.

Treść przypowieści o wdowim groszu

Przypowieść o wdowim groszu jest bardzo krótka i prosta, choć dla niektórych nauka Jezusa może podlegać długiej dyskusji (podobnie jak przypowieść o synu marnotrawnym). Chrystus mówi o wdowie, która na ofiarę dała bardzo małą sumę, ale ta suma była wszystkim, co miała i wywyższa to zachowanie ponad oddawanie dużych kwot od ludzi bogatych.

Przed czym Pan Jezus chce nas ostrzec?

W dzisiejszych czasach również na każdym kroku zbierane są pieniądze i fanty: dla chorych, dla biednych, dla bezdomnych, dla psów, dla fundacji, dla kościoła. Jezus zwraca nam uwagę na to, abyśmy nie robili z siebie hojnych ofiarodawców, szczególnie kiedy przekazujemy pieniądze, które mamy ponad stan. 

Często ludzie chwalą się, że regularnie dają datki na różne cele, ale nikt nie mówi wtedy o tym, ile zarabia i ile przekazuje, a zazwyczaj przekazujemy to co nam zostanie po opłatach, zakupach i rozrywce. Najlepiej by było nie chwalić się tym w ogóle, bo to w oczach Pana Boga mamy być dobrzy, a nie w oczach ludzi wspaniałomyślni.

Czego od nas chce Pan Bóg?

Jezus wskazuje jako dobrą postawę oddanie wszystkiego, co się ma, bo wtedy człowiek odczuwa brak i to jest prawdziwa jego ofiara. Oczywiście nie jest to takie proste w życiu, ponieważ mamy rodziny do utrzymania i musimy być odpowiedzialni. Dlatego polecamy czasami odmówić sobie jakiejś zaplanowanej przyjemności i przekazać dane pieniądze na dobry cel. Wtedy poczujemy, że faktycznie coś od siebie poświęciliśmy i nie będzie to tylko zewnętrzne wielkoduszność.

Wdowi grosz

Podniósłszy oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak pewna uboga wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki, i rzekł: «Prawdziwie, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę Bogu z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie».